1. Finnick

Hej to jest mój pierwszy wpis. Mam nadzieje że się spodoba i proszę o komentarze. Następna notka w sobotę lub niedzielę.
-Tina
###########################################
- Biegnij!!! Katniss, biegnij.
Słyszę w oddali głos Finnicka. Zdezorientowana rozglądam się w poszukiwaniu niebezpieczeństwa. Kręce się i obracam. Co? O co mu chodzi? Jestem tutaj sama.
Mimo to Rzucam się do Ucieczki na oślep między budynkami Kapitolu. Szczątki munduru lepią Się do mojej skóry, a po policzkach ciekną łzy strachu. Biegnę ile sił w nogach, lecz po jakimś kilometrze zwalniam. Płuca nie dają rady. Staję i opieram się rękami o kolana. Nie mogę złapać oddechu. Podnoszę głowę i zamieram. Z za wysokiego wieżowca o szklanych ścianach, wyskakuje szczuropodobny zmiech. Stworzenie, które widziałam w kanałach Kapitolu. Jego sierść jeży się, a w błyszczących się oczach widzę furię. Pysk, wykrzywiony jest w grymasie autentycznego szaleństwa, a pazury drapią beton. Odór ścieków i róż, który znałam już wcześniej powodują u mnie odruch wymiotny. Zmiech rzuca się w moją stronę, a ja bez zastanowienia ruszam przed siebie chcąc uciec potworowi.
Potykam się o wystający krawężnik i padam, jak długa na ziemię. Żwir wbija się w moją brodę z której momentalnie zaczyna płynąć stróżka krwi. Kostka boli, ale i tak szybko się podnoszę i biegnę jeszcze jakieś dziesięć metrów zanim znowu upadam. Moje nogi się trzęsą. Szczur zwalnia i teraz podchodzi do mnie powoli.
- Hej gruba kupo futra! Finnick biegnie ile sił w nogach prosto na zmiecha. Co on wyprawia? Co on robi? Idiota! przecież to coś go zabiję!
- Finnick nieee... -wrzeszczę. Zmiech biegnie ku niemu warcząc przeraźliwie. Finnick spogląda na mnie i wrzeszczy, kiedy zmiech zaciska szczękę na jego tułowiu. Padam na kolana i drę się na Całe gardło. Z moich oczu wypływają litry słonych łez. Dostaje drgawek i muszę odwrócić wzrok, żeby nie zwymiotować na widok szczątków mojego Przyjaciela. Kiedy z Finnicka już nic nie zostało zmiech odwraca się do Mnie.
Wstaje i robię krok w tył. Po chwili orientuje się, że nie ma sensu uciekać. Potwór i tak w końcu mnie dopadnie. Zanim zdążę się zorientować czuję Rwący ból w piersi.