100. Myśli, które błądzą

Zapach łez, wilgotnej ziemi i ku memu zdziwieniu dymu papierosowego przebija się przez aromatyczną woń sosen i świerków. Odsuwam się od Effie na długość ramienia i ciągle pochlipując – przyglądam jej się dużo uważniej. Ma podkrążone oczy, ani grama makijażu na twarzy, zapadnięte policzki i... Fuu... Krzywię się lekko.
Definitywnie śmierdzi od niej tytoniem.
Zastanawiam się gdzie się podziewała. Wróciła do Kapitolu? A może zamieszkała w innym z dystryktów... Zanim zdążę lepiej uformować swoje myśli – zadaję pytanie.
- Co ty tutaj robisz? – Effie rzednie mina. Nie, żeby była chociażby uśmiechnięta. Spuszcza wzrok.
- Wygląda na to... Że czeka nas kolejny wielki... Wielki dzień. – szepczę słabo. Niezrozumienie musi być wyryte na mojej twarzy, ale ona nie kontynuuje. Ku mojemu zdziwieniu kładzie dłoń na moim policzku. Przygląda się mojej twarzy ze wzruszeniem. Spogląda w moje oczy.
- Jak to możliwe? – szepczę. Nie rozumiem. Ocieram oczy wierzchem dłoni.
- O czym ty mówisz? – zadaje to pytanie prawie nieświadomie. Effie też ociera łzy.
- Nic... Nic, moja droga. – omiata wzrokiem przestrzeń dookoła. – Jesteś sama? – i ja się rozglądam. Ani śladu Galea. Wołam jego imię. Zero reakcji.
- Chyba tak. – mruczę lekko poirytowana. Mam nierówny oddech, a serce galopuje...
- Chodźmy stąd.
W domu rozpalam kominek i zasiadam przed nim ze skrzyżowanymi nogami. Rozcieram kolana. Ciągle mocno bolą po nocnym upadku, a nie pomogłam im zbytnio klękając przy Effie na cmentarzu. Dzwoniłąm do mamy i opowiedziałam jej podkoloryzowaną historyjkę o wypadku w lesie i poprosiłam o odrobinę jej maści na stłuczenia. Na szęście nie zadawała pytań, bo nie wiem, jak długo dałabym radę ukrywać prawdę.
Gorący ogień chłopocze płomieniami i strzela głośno. Ogarnia mnie dziwna pustka. Uczucie niepełności. Jakby cząstka mnie spacerowała sobie gdzieś - hen daleko... A co jeśli wiłaśnie tak jest?
Przeszywa mnie ostry ból. Zacisnęłam dłoń na poczerwieniałym kolanie. Od razu zwalniam uścisk. Powracam do patrzeniia w jaśniejący ogień i opieram się plecami o kanapę. Cisza jest taka kojąca... Taka uspokajająca... Oddycham głęboko. Na chwilę zapominam o wszystkim. O tym kim jestem. Kim byłam i kim się stanę. Wszystko ze mnie upływa... Do czasu aż słyszę dźwięk wiadomości SMS. Nie mam ochoty na nią patrzeć. Nie mam ochoty słuchać szczebiotu szczęśliwej Johanny, słuchać wyjaśnień Galea lub rozmawiać z Bariel. Nie chcę mi się...
Zamiast tego opiewam głowę o sofę i pogrążam się we śnie.
Budzę się wcześnie. Słońce jeszcze nie zdążyło wzejść. Jest może siódma. Jednakże wraz z przebudzeniem wraca do mnie ciężar kłótni z Peetą. Ciągle nie mogę go zrozumieć...
Cała zesztywniałam. Z trudem się podnoszę i rozprostowuję kości. Kolana mocno bolą. Domyślam się, że jestem sama w domu. Nic nie słychać. Jedynie mój oddech. Ogień w kominku zdążył już dawno zgasnąć.
Podchodzę do okna i wyglądam na dwór. Promyki słońca powoli zaczynają się przebijać przez mroczną ciemność. To przyjemny widok. Rozmyślam nad wczorajszym dniem. Wizyta Leeviego, kłótnia z Peetą, rozmowa z Galem, spotkanie z Effie... Moje emocje tego dnia były co chwilę wystawiane na próbę. Z niewiadomych przyczyn boli mnie głowa.
W pewnym momencie przypominam sobie o wczorajszej wiadomości... Cholera. Dopadam telefon., ale zdziwieniem jest dla mnie adresat... Peeta. Przełykam ślinę. O o może chodzić? Niechętnie sprawdzam.
Tak bardzo cię przepraszam.... Zadzwoń, jeśli zechcesz ze mą pogadać... A kiedyś może wybaczyć.
Marszczę brwi. A mam mu co wybaczać? Oczywiście... Należą mi się zapewne wyjaśnienia, ale żadne z jego przewinień nie zasługuje na karę śmieci. Moja odpowiedź jest krótka i wysyłam ją z krótkim westchnięciem.
Gdzie jesteś?
W piekarni jest mały tłok. Pięcioro ludzi czeka w kolejce na obsługę. Za kasą stoi młody chłopak. Peeta wspominał mi o swoim pomocniku. Nie pamiętam jego imienia. Jest bardzo chudy i nieumięśniony. Ma kościste ramiona i niespokojne spojrzenie. Na szyi ma długą bliznę po rozcięciu. W gardle staje mi gula. Jeszcze jedna ofiara krwawej wojny, którą spowodowałam. Staję lekko z boku i uprzejmie czekam. W pewnej chwili Peeta wychodzi zza zaplecza z dwoma dużymi tacami pełnymi chleba. Żaden z nich mnie nie zauważa. Peeta płynnymi ruchami układa chleb na półce, a ja z uwielbieniem mu się przyglądam. Mam nadzieje, że w końcu wyjaśni mi swoje dziwne zachowanie. Miał po pracy przyjść do domu i ze mną porozmawiać, ale ja nie dam rady tak długo czekać. Po prostu tu przyszłam. Ciągle stoję z boku, a do piekarni wchodzi młoda kobieta z małym dzieckiem na rękach. Małe ma może z parę tygodni, a kobieta jest zapewne w moim wieku. Już miała stanąć w kolejce, kiedy jej wzrok padł na mnie. Oczy jej się rozszerzyły i rozbłysły.
- Pani Mellark. – zawołała zdziwiona moim widokiem. Przyglądam jej się wystarczająco długo, żeby móc stwierdzić, że widzę ją pierwszy raz w życiu. Ma krótkie, czarne włosy i brązowe oczy, które błyszczą podekscytowaniem.
- Yyy... Dzień dobry. – mówię półgłosem siląc się na uprzejmość. Nieznajoma cieszy się, jak dziecko. Mam wrażenie, że za chwilę zacznie piszczeć.
- Oh... Przyjechaliśmy z mężem i nowo narodzonym synkiem, aby uczcić jego... Eee... Narodziny! Tak... Jeździmy po wszystkich dystryktach. – piszczy. Zastanawiam się chwilę. Głupotą jest zabierane tak małego dziecka w taką podróż. Na pewno jest męcząca, a jak dorośnie i tak nic nie będzie pamiętał. Nie ma szans. Mimo to uśmiecham się sztucznie.
- Katniss? – zdziwiony głos Peety dobiega zza moich pleców. Rzucam mu spojrzenie w stylu „zachowuj się normalnie”, a on chyba łapie aluzję. Nie chcę wzbudzać podejrzeń. Nie chcę, żeby z rana cale Panem spekulowało czy zdarzyła się poważna sprzeczka małżeńska. Nikogo to nie powinno obchodzić.
- Pan Mellark! – kobieta wydaje się powoli mdleć. Macha dłonią przed oczami – by zachować przytomność.
- Wszystko w porządku? – pytam lekko zaniepokojona, że jeśli upadnie – może upuścić maleństwo, które trzyma w swoich ramionach. Na wszelki wypadek podtrzymuję ją, ale chyba tylko pogarszam sytuację..
- W jak najlepszym! – zapewnia piskliwie. – Ja, ja, ja.... Mam na imię Rita. – wyciąga rękę. Ujmuje ją i tylko z uprzejmości powstrzymuje się od natychmiastowego wytarcia jej o spodnie. Peeta podchodzi do mnie. Udaje, że jest w szampańskim nastroju. Widzę to doskonale po jego niemrawych oczach. Tylko udaje.
- Cześć, kochanie. – obejmuje mnie od tyłu i całuje w policzek... Nagle czuje się, jak przed laty, kiedy każdy nasz gest był wymuszony i sztuczny. Wszystko, co się między nami działo było udawane. Wszystko na potrzeby kamer...
Czuje się z tym tak źle... Tak okropnie źle... Przecież od tego czasu zmieniło się tak wiele. Naprawdę się kochamy. Nie udajemy. Prawda?
Ukłucie w sercu jest tak silne i nie dające spokoju, że spontanicznie odwracam się do niego przodem, wspinam się na palce i jak najmocniej i najszczerzej całuje w usta. Biorę go tym z zaskoczenia. Z początku jest bardzo niepewny, ale w końcu oplata mnie ramionami i oddaje pocałunek. Uśmiecham się delikatnie w jego usta.
Przerywa nam huk. Opadam na ziemię i pośpiesznie spoglądam na kobietę. Leży na ziemi. Definitywnie zemdlała. Nad nią stoi jakiś mężczyzna z kozią bródką. W ramionach trzyma dziecko nieprzytomnej nieznajomej. Spogląda na nas przepraszająco.
- Zdążyłem tylko chwycić dziecko.