24. Harmonogram

Syczę z bólu. Podnoszę się i chwytam za brzuch. O rany... Tak boli... Mama momentalnie wstaję i przyciska jakiś guzik. Już po paru sekundach ból gaśnie. Co za ulga...
- Co, co to było?- pytam słabo.
- Morfalina.- odpowiada spokojnie. Kiwam głową.
- Co ty tutaj właściwie robisz? Przecież się pokłóciłyśmy.- w jednej chwili moja złość na nią powraca. Jestem ciągle na nią wściekła.
- Może i tak... Zawsze, pozostaniesz, jednak moją córką i bez względu na wszystko będę się tobą opiekować.- marszczę brwi.
- Co takiego mi jest?- pytam. Mama wzdycha.
- Cóż, to bardzo rzadko spotykany wirus. Można go złapać jedynie w czwórce. Już od paru miesięcy nikt nie zapadł na tę chorobę, więc uznano, że powoli przechodzi ona do historii. Tak się z tego, co widzę, wcale nie stało.- mama poprawna moją kroplówkę i wraca na stołek.
- Uleczalna?- naglę, zaczynam drżeć.
- Oh, tak. Tylko że bardzo nie przyjemna. Mniej więcej tydzień. - Wzdycham z ulgą.- Nie ciesz się za bardzo.- spoglądam na nią przerażona. - Tydzień... Ale nie wolno używać żadnych środków przeciwbólowych.
- przed chwilą podałaś mi morfalinę!- mama znowu wzdycha.
- Wiem. Nie powinnam. Musiałam ci wszystko jednak wyjaśnić, a sparaliżowana bólem nie byłabyś w stanie się skupić. Od chwili kiedy lekarstwo przestanie działać, przez tydzień będzie ci... Ciężko. Nie wolno ci niczego brać. Jasne? - Kiwam głową. Cholernie się boję.
- Jak bardzo będzie bolało?
- pierwsze cztery dni to będzie istny koszmar. Potem jednak ból będzie stopniowo gasł. Przykro mi. Katniss, musisz wytrzymać.
- Tydzień.- jęczę. Mama kiwa głową, a moja głowa bezwładnie opada na poduszki.
- Nastraszyłaś Peete i Haymicha.- unoszę głowę. Peeta.
- Gdzie są?
- Na korytarzu. Lekarz nie pozwolił im tu siedzieć, aż się wybudzisz.
- A ty?
- Jestem lekarzem. Tylko że to nie ja cię badałam. Pozwolili mi zaczekać na twoje przebudzenie, żeby zdążyć, podać ci morfalinę. Haymich i Peeta już wiedzą. - Kiwam głową.
- Zawołasz ich?- opieram się na łokciach. Mama wstaję i wychodzi na korytarz. Mija pięć sekund. Pięć. Do pokoiku wpada przerażony Peeta. Ułamek sekundy później Haymich. Stają obok mojego łóżka a Peeta chwyta moją dłoń.
- Przepraszam Kat. Nie powinniśmy tak długo zostawać w czwórce. To moja wina. Ja...- uciszam go gestem ręki.
- po pierwsze... To ja chciałam lecieć do czwórki. Po drugie to ja chciałam zostać przy mamie a po trzecie...
- Możliwe, ale mogłem coś zrobić. Wiedziałem, że nie masz żadnych szczepień. Znaczy dotąd.- Peeta jest tak zmartwiony, że ciężko mi jest na niego patrzeć. Oboje z Haymichem nie spali od dobrych 15 godzin. Odwracam się do Haymicha.
- I co teraz? Będę się zwijać z bólu przez tydzień.- jestem bardzo bliska płaczu.
- Już wszystko załatwione, skarbie. Podzieliliśmy się... Dyżurami.
- Dyżurami?- jestem zaskoczona. Jakie dyżury?
- twoja mama zajmuje się tobą od 07:00-13:00. Potem przejmuje cię Delly, która zgodziła się nam pomóc. 13:00-16:00. Następnie jestem ja. 16:00-22:00. W nocy, czyli 22:00-07:00 Peeta.- jestem tak zaskoczona, że otwieram usta. Chociaż to chyba dobrze, że się czymś takim zajęli. Przynajmniej każdy z nich będzie mógł odpocząć. Każdy z wyjątkiem mnie.
- Dlaczego Peeta ma najdłuższy dyżur?
- Ponieważ najprawdopodobniej troszeczkę będziesz spała.- "troszeczkę"... Przypominam sobie, jak się czułam dzisiaj rano i o mały włos nie zalewam się łzami.
- Jedyny plus jest taki, że pozwolili ci wrócić do domu. Dlatego jedziemy już teraz. Musimy dojechać do waszego domu, zanim morfaliną przestanie działać. Jest 21:42 więc, jest moja kolej, ale stwierdziliśmy, że nie ma sensu się zmieniać po 20 minutach.- ciekawe jak długo nad tym siedzieli. Jestem wyczerpana a za parę godzin mam znowu popaść w obłęd. Chcę już do domu. Kiwam głową i wstaję. Ku mojemu dziwieniu jestem w pełni ubrana. Mam na sobie miękki dres w panterkę a włosy mam związane w warkocz.
- Twoja mama.- Peeta odpowiada na nie zadane przez ze mnie pytanie. Wychodzimy ze szpitala, po czym wracamy do domu.

***5 dni później***
Najchętniej wyrzuciłabym za drzwi wszystkich... Najgorsze są godziny spędzone z Peetą. W innym przypadku byłyby pewnie najlepszymi, ale za każdym razem, kiedy Piszcze z bólu on zaczyna się martwić i wcale mi tym nie pomaga. Z mamą wcale nie rozmawiam. Pewnie dlatego, że sparaliżowana torsjami nie potrafię z siebie wykrztusić ani słowa. Jej towarzystwo jest jednak bardzo uciążliwe. Ciągle jestem na nią wściekła za tę sytuację z Gale’em. Najprzyjemniej spędza mi się czas z Delly. Bez sensu papla całymi dniami i czasami odwraca moją uwagę od bólu. Szkoda, że spędzam z nią tylko parę godzin. Polubiłam ją. Za to Haymich... No... Pijany na nie wiele się zdaję. Mało sypiam, nic nie jadam. Jestem nie zwykle markotna, a ból jest oszałamiający. Na szczęście choroba się już kończy a zaraz po powrocie do zdrowia mam zamiar rozpocząć poszukiwania brata Peety. Nie mam zamiaru opisywać jak się czuje każdego dnia. Czuje się tylko gorzej. Bez przerwy wymiotuję. Mam zawroty głowy z osłabienia, a w moim brzuchu ktoś gra na bębnach. Mam dosyć wszystkiego. Drgawek, bólu, wymiotowania i przerażonych głosów ludzi dookoła. Dlaczego mnie nie zostawią? Wolałabym, żeby sobie po prostu poszli. Chociaż na parę minut. Jak oni w ogóle mogą na mnie patrzeć?