97. Twarze w gwiazdach na wieki zapisane

Ciche skrzypnięcie schodów towarzyszy mi podczas wspinaczki na górne piętro. Omiatający mnie półmrok i głucha cisza. Rozglądam się po opustoszałym korytarzu. Czuję swąt niedawno palonego drewna – zapach przeze mnie uwielbiany i stale mi towarzyszący podczas chłodnych miesięcy. Słysze też cichy świst wiatru – zapewne wlatującego przez otwarte okno w sypialni. Uchylam lekko drzwi i w ciemności zauważam jego twarz. Nie śpi, jak się spodziewałam. Zamiast tego siedzi na krześle przy otwartym oknie i wpatruje się w gwiazdy. Księżycowe światło pada na jego twarz na której widać zmęczenie. Nic nie mówiąc zbliżam się i kładę ręce na ramionach męża. Nie wzdryga się ani nie odwraca. Obejmuję go za szyję i opieram brodę na czubku jego blond loków, którym przydałoby się podcięcie. Milcząc – wpatrujemy się w połyskujące gwiazdy i w tle błyszczące czernią niebo. Patrząc na nie mam wrażenie, że widzę wśród gwiazd twarze. Tylko dwie. Jedna należy do Rue... Druga to Prim. Kiedy tak patrze na ich uśmiechy tańczące wśród gwiazd – czuję motyle w brzuchu. Zamykam oczy i nie zauważam, kiedy po policzkach zaczynają spływać łzy. Słone łzy. Tymczasem pod moimi powiekami widać obie sceny strasznych śmierci. Widzę frunący oszczep i spadające z nieba spadochrony. Słyszę dźwięk wybuchającej bomby i upadającego ciała małej dziewczynki. Dziś miałyby po piętnaście lat, a nie dane im było aż tak długo żyć. Wdycham słodki zapach włosów Peety i w myślach dziękuję losowi za to, że chociaż jego dla mnie oszczędził.
- Idź się połóż. – mówi chłodnawo. Przygryzam dolną wargę wyrwana z zamyślenia.
- Co?
- Połóż się. – powtarza. Nie da się nie zauważyć ziąbu płynącego spomiędzy jego warg. Zastanawiam się czym jest to wywołane, Czyżbym swoim wypadem na cały dzień zirytowała go aż do tego stopnia? A może stało się coś innego czym podpadłam. A może nie znam powodu.
- A ty? – pytam chcąc nieco zbliżyć się do rozwiązania zagadki. Bierze głęboki oddech i niby od niechcenia szepcze:
- Nie... Jakoś, nie... Nie ważne. Idź się połóż. – nagle ton jego głosu zmienia się na pełen troski i czułości.
- Kocham cię, - wyszeptuję odstępując od tematu. Przykładam usta do jego włosów. On unosi rękę i nie odrywając wzroku od nieba odszeptuję.
- Ja ciebie też... Ale musisz odpoczywać.
Znowu zamykam oczy i mocniej go obejmuję – ignorując jego komentarz. Ściskamy sobie dłonie i ponownie cichniemy. Czuję, jak powieki mi opadają. Jak zmęczenie bierze górę nad moim ciałem. Biorę głęboki wdech, a potem ziewam przeciągle.
- Mówiłem. – mówi z troską.
- A ty?
- Nie chce mi się spać. – kłamie.
- Nie kłam. – proszę.
- To może inaczej: Nie chcę spać. – wyjaśnia miękko. Już rozumiem. Ze skruszonym wyrazem twarzy pytam:
- Co ci się śniło? – kręci głową.
- Nie ważne. – unika tematu. Ponownie cichniemy. Smutno mi, że nie chce się ze mną tym podzielić, ale sama nie zawsze mu wyjawiam jakie sny mnie męczą. Zanurzam palce w jego miękkich włosach i z lekkim śmiechem mówię:
- Trzeba ci podciąć włosy. – ponownie się pochylam i składam pocałunek na puklach.
- Jest pani w stanie się tym zająć, pani Mellark? – pyta z cichym śmiechem.
- Z przyjemnością, proszę pana. – odpowiadam z Kapitolińskim akcentem. Peeta się krótko śmieje i wreszcie odwraca ku mnie głowę. Obrzuca spojrzeniem moją twarz i się podnosi. Jest w zwyczajnych ubraniach.
- Połóż się zrobię sobie herbatę i zaraz przyjdę. Chcesz też? – kręcę głową. Chwilę patrzymy sobie w oczy. W pewnej chwili sama przyciągam go do siebie i mocno całuję jednocześnie – przepraszając i obiecując sobie, że nie będę naciskać na wyjaśnienia. Ma prawo do tajemnic. Nawet przede mną. Odsuwa mnie od siebie, jak na moją głowę zbyt szybko. Bez uśmiechu wychodzi i słyszę szuranie stóp na schodach...
Leżę w dole do połowy przysypana popiołem... Martwi ludzie sypią popiołem w moją twarz, zakopują mnie w nim. Uświadamiam sobie, że kiedyś już mi się to śniło. Prim z cieniem wściekłości sypie mi szarym prochem prosto w usta. Haymitch w oczy... I tak dalej... I tak dalej. A łopata szoruje i szoruje. Madge – ustrojona w ładną, białą sukienkę chlusta mi w twarz wiadrem prochów. Szur... Szur...
W pewnej chwili rozpoznaję jedną z twarz stojącą w tłumie. Osoba przeciska się przez tłum stojący w kolejce i staje nad moim grobem z wiadrem popiołu... Wywraca je do góry nogami i odwraca się. Rusza przed siebie i ponownie mija ludzi, a ja zdążam tylko z ogromnym trudem wykrzyczeć imię...
- Peeta!
Budzę się zlana potem. Sen był krótki, a jaki potworny.. po omacku wyszukuję wokół siebie ciała, ale zamiast tego moje palce natrafiają wyłącznie na pustkę. Wpadam w panikę. Doskakuję do włącznika światła i go wciskam. Zastaję pusty pokój. Wpadam do łazienki – pusto. Zbiegam po schodach spazmatycznie oddychając i płacząc jednocześnie. Szlocham i sprawdzam kuchnie i salon... Nie ma go! Wybiegam przed dom w głuchą noc, ale tam też zastaję wyłącznie pustkę. Wyobrażam sobie najgorsze! Scenka ze snu ciągle kołaczę w mojej głowie. Zaczynam się trząść i panikować jeszcze bardziej. Przeskakuję przez schodki na ganek i przebiegam przez salon i kuchnie. Wybiegam na usłany świeżymi liśćmi taras i gorączkowo rozglądam się dookoła. Mokre policzki szczypią od chłodu, a kiedy kawałek ode mnie zaczynam rozróżniać chłopaka o blond czuprynie od ciemnego drzewa... Czuję, że moje serce na chwilę staję. Może na sekundę. Zaczyna znowu bić gorączkowo, a dla mojego ciała, to za dużo. Osuwam się na kolana i czuję mocny ból w udach. Chłopak nagle odwraca głowę w moją stronę... I c-chyba wstaję, ale nie jestem pewna, bo czuję, jak moje ciało ustępuję głębokiemu snu.