82. Bukiet Prymulek

Słysze ciche kliknięcie, kiedy Peeta zamyka za nami drzwi pokoiku. Odwraca się do mnie , obejmuje w talii i przyciąga do siebie na długi i czuły pocałunek. Kładę dłonie na jego ramionach i staję na czubkach palców. Jego ręce mocniej mnie oplatają. Smakuje tego naszego zapewne ostatniego pocałunku jako para narzeczonych, jakby naprawdę był naszym ostatnim. Ma miękkie, znajome wargi. Takie ciepłe w zetknięciu z moimi. W końcu się od siebie niechętne odsuwamy. Kładę mu głowę na ramieniu i mam wrażenie, że zaraz odpłynę. Jestem bardzo zmęczona.
-Katniss? –szepczę Peeta. –Kotku, może chcesz się już położyć, co? –mówi stłumionym przez moje włosy szeptem. Kiwam głową w jego ramię. Czuje, jak delikatnie mnie unosi i niesie do mojej dawnej sypialni obok pokoju Prim, w którym na moją prośbę nikt nie mieszka. Stoi tam jeszcze nawet kubek po wodzie z którego piła moja siostra w dniu bombardowania i nie pościelone łóżko.
Następna rzecz, którą rejestruje mój mózg, jest chłodna pościel, którą przykrywa mnie mój narzeczony. Sam kładzie się obok mnie. Wiem, że jak tylko zasnę pójdzie spać do nas do domu. Dzisiaj w nocy, nie ma mowy o spaniu w tym samym domu, a co dopiero w tym samym łóżku. Staram się jeszcze trochę podtrzymać powieki, ale kojąca melodia, którą nuci mi Peeta skutecznie mnie usypia. Czuje jego silne ręce, oplatające mnie jeszcze mocniej. Kładę głowę na jego piersi i już nic więcej nie pamiętam. Usypiam, szczęśliwa.

Rankiem, budzi mnie słońce. Na próżno usiłuje znowu zasnąć. Kręcę się i zmieniam pozycje, ale nic z tego. Unoszę się do pozycji siedzącej i ze zdumieniem odkrywam, że jestem w piżamie. Ktoś –zapewne Peeta –przebrał mnie w nocy. Zwieszam nogi z łóżka i wstaję.
W domu jedynym, który jeszcze śpi, jest William, a właściwi rozpoczyna właśnie swoją przedpołudniową drzemkę. Will, jest jednym z niemowląt, które potrafią przestać całą noc i połowę dnia. Przechodząc obok drzwi jego pokoju słyszę cichutkie chrapanie. Uśmiecham się od ucha do ucha. O dziwo Bariel jest już tutaj, u Johanny, chociaż razem z Michaelem i Pos spała u nas. Zauważam dziewczynkę przy stole kuchennym. Wszyscy, którzy tutaj się znajdują są kobietami. Bariel, Johanna, Pos, Annie, Effie, mama, Deli i… Przez chwilę mam wrażenie, że widzę Madge popijającą kawę z dużego kubka. Szybko się jednak orientuje, że kobieta siedząca przy stole, to Loree. Starsza siostra Madge. Rzadko ją widywałam. Po ślubie urwała kontakt z rodziną mimo że mieszkała w tym samym dystrykcie co oni. Jedyna osobą, z jaką Loree się kontaktowała była Madge. Czasami, kiedy spacerowałyśmy po dwunastce napotykałyśmy się na nią i krótko rozmawiałyśmy. Kiedy jednak Tom, opowiedział mi o tym, że znaleziono tam całą rodzinę, przyjęłam, że i ona nie żyję. A jednak się myliłam. Loree -dawniej Undersee- teraz Clathorne.
Moje przybycie powoduje natychmiastową burzę entuzjazmu. Witam się pośpiesznie z Loree i Deli, ale na nic więcej nie mam czasu. Zostaję posadzona przed stołem, a przede mną ląduje góra pachnących naleśników z syropem klonowym. Takim samym, jakim polewałam kiedyś zakalcowate placki z przydziału zbożowego. Podczas jedzenia zostaje mi podany cały plan dnia. Najpierw pachnąca kąpiel z olejkami eterycznymi. Potem makijaż. Fryzurą zajmie się mama. Bardzo ostrożnie jedzony lunch, ubieranie się i… i tyle. Ślub odbędzie się w ratuszu, czyli innej wersji pałacu sprawiedliwości, a wesele w starannie strzeżonej, odbudowanej po bombardowaniu sali, w której lata temu pobrali się moi rodzice z maleńkich funduszy, które mama zabrała ze sobą z apteki, kiedy jeszcze mieszkała w miasteczku. Effie zaplanowała wszystko co do ostatniej minuty. Cieszę się, że nie musze się niczym martwić. To zapewne wiele ułatwi.
Z zamyślenia wyrywa mnie Effie klaszcząca w dłonie i krzycząca.
-Pora zaczynać. Trzymać się harmonogramu. –apeluje. Podchodzi do mnie i kładzie mi dłonie na ramionach. –Mam dla ciebie niespodziankę. –szepczę. W tym samym czasie słychać odgłos podjeżdżającego pod dom samochodu. Marszczę brwi i przyglądam się drzwiom wejściowym. Słyszę tupot kroków… i już ich widzę. W drzwiach stają… Venia, Flavius i Octavia.
Na ich widok zeskakuje z krzesła i podbiegam do nich.
-Flavius! Venia! Octavia! –krzyczę. Kolejny podpunkt programu –grupowy uścisk. Octavia zalewa się łzami. Flavius rechoczę, a Venia śmieje się gardłowo.
-Przyjechaliśmy zrobić cię na bóstwo, skarbie. –piszczy Octavia. Śmieje się, bo będzie to od nich wymagało bardzo dużo pracy. Tatuaże Veni podskakują, kiedy się śmieje. Dopiero Flavius okazuję odrobine powagi. Pochyla się, a jego pomarańczowe loczki na czubku głowy podskakują.
-Chyba nie będzie aż tak łatwo. –oznajmia. Mama wita się z członkami mojej ekipy i już prowadzą mnie na górę.
Po kąpieli zostaje posadzona w fotelu w salonie. Na moje życzenie moja twarz nie będzie tonęła pod siedmioma warstwami pudru. Venia piłuje mi paznokcie, Flavius podcina końcówki włosów, a Octavia koryguje brwi. Wszystko idzie sprawnie. Podczas lunchu jestem pogodna. Śmieje się i żartuję. Słucham opowieści innych i wymieniam uwagi. Dopiero gdy przychodzi czas na upięcie fryzury przez mamę… zaczynam się denerwować. Mama wiele razy musi mi zwracać uwagę żebym się nie ruszała. Kiepsko mi to idzie. Często muszę wycierać dłonie o materiał frotowego porannika. Czuje, jak mama sunie po moich włosach grzebieniem… jak zaplata włosy w warkocze, jak upina je na głowie. Fryzura z dożynek. Kiedy oznajmia, że gotowe mam wrażenie, że zaraz się rozpłynę. Mam mokre dłonie, ale na szczęście nie pocę się nigdzie indziej. Mama przeciera je wilgotną ściereczką.
Przychodzi czas.
Johanna wskazuje dłonią na pokrowiec w rogu pokoju, a mama idzie się przebrać. Wszyscy poza nią i mną są już w ubraniach wyjściowych. Johanna posłuchała mojej rady i zmieniła kolor kokardy na biały, dzięki czemu świetnie się wyróżnia. Wszyscy wglądają pięknie. Zwłaszcza Posy w aksamitnej, szkarłatnej sukience księżniczki.
Zakładam idealnie dopasowana do mnie suknie. Zupełnie, jak przy przymiarce jest wygodna i lekka, na halce z tiulu. Annie przyczepia do moich włosów grzebień z miękkim welonem. Johanna zaś, klęka na jedno kolano i pomaga mi założyć pantofelki. Niczym Kopciuszek, z bajki, którą w dzieciństwie opowiadała mi mama. Bajki, w której zakończenie było dobre.
I oto ja. W sukni ślubnej. Ostatni raz spoglądam na siebie i mogę się nazwać Katniss Everdeen. Następnym razem będę już Katniss Mellark.
Za sobą zauważam Haymicha. W schludnym i dopasowanym garniturze w ciemnym odcieniu beżu i czerwonym krawacie. Uśmiecha się do mojego odbicia i kładzie mi dłoń na ramieniu.
-Pięknie wyglądasz, skarbie. –szepcze. Odwracam się do niego. Rozkłada ramiona, a ja bez wahania przytulam się do niego. –Nie denerwuj się. –szepczę. –Nie pozwolę ci się potknąć. –Haymich głaszczę mnie delikatnie po głowie żeby nie zniszczyć czegokolwiek i w końcu mnie od siebie odsuwa. Przygląda mi się uważnie. –Musimy już iść. –Wyciąga do mnie schludny bukiecik prymulek przewiązany białą wstęgą. Biorę go w dłoń i wdycham ich cudowny zapach. Mrużę oczy i chicho szepczę.
-Wszystkiego najlepszego, Prim.