54. Okazja

Posy spędziła w swoim pokoju niemal cały dzień. Peeta opowiedział mi ja znalazł Pos i jak musiał dzwonić po Roryego, żeby mu pomógł ją z tam tond wyciągnąć. Mimo iż starałam się wymyślić jak załagodzić sytuację to popołudniowy telefon do Peety znowu wszystko popsuł. Otóż dzwonili z domu komunalnego w ósemce. Podali nam dane osobowe Bariel i Michaela Caudell, czyli... nowych... nowych opiekunów... Pos. Zapowiedzieli, że w ciągu dnia się z nami skontaktują, aby się z nami oraz z Pos spotkać. Na samą myśl czuję cegłę w brzuchu. Kiedy Posy znowu nie schodzi na posiłek, postanawiam jej go zanieść.
-Może przy okazji z nią porozmawiam. -szepczę, biorąc tacę w dłonie. Peeta opada ciężko na kanapę.
-Tak. Jakby co to... jestem tutaj. -kiwam głową.
Chciałam z nią porozmawiać już wcześniej, ale Peeta stwierdził, że lepiej będzie, jeśli pozwolimy jej ochłonąć, a ja się z nim zgodziłam. Wchodzę po schodach, obmyślając co jej powiedzieć. Nie zdążyłam obmyślić wszystkich opcji, nim stanęłam przed jej drzwiami. Wyciągam rękę i delikatnie pukam. Cisza. Robię to jeszcze raz. Tym razem głośniej. Zero reakcji. Biorę głęboki wdech i naciskam klamkę.
W pokoju panuje jak zawsze idealny porządek. Białe i brązowe misie spoczywają na półkach a inne zabawki w koszach. Na biurku ołówki i zeszyty są idealnie poskładane i ułożone. Łóżko jest prawie idealnie pościelone. Prawie.., bo właśnie tam leży Pos. Leży skulona w kłębek z policzkiem wtulonym w ulubioną lalkę. Starą i zniszczoną May z podartymi ubrankami i dziurą na ramieniu. Pamiętam, jak bawiła się nią przed moimi pierwszymi igrzyskami. Nie odstępowała jej na krok. W trzynastce też ciężko było zastać ją bez niej w ramionach.
Podeszłam nieśmiało bliżej i zamknęłam za sobą drzwi. Ostrożnie ułożyłam tacę na stoliku nocnym i usiadłam obok niej.
-Pos... -zaczęłam szeptem. -Pos... daj sobie wszystko wyjaśnić. Proszę. -mówię błagalnym szeptem. Mała poruszyła się, ale nie odwróciła głowy. Nadal wpatrywała się w ścianę. -My wcale nie chcemy cię oddawać. Nawet przez myśl nam to nie przeszło... -podziałało. Posy spojrzała na mnie przeszklonymi szarymi oczkami pełnymi nadziei. Wzięłam głęboki wdech. -Posłuchaj... Kiedy cię zabraliśmy z domu komunalnego to... obiecaliśmy się tobą zaopiekować, do czasu aż ktoś cię zaadoptuje. Uważaliśmy wtedy, że możliwe, że nie dalibyśmy sobie rady na dłuższą metę. Wiesz... mamy tylko po osiemnaście lat. -westchnęłam. -Nie sądziliśmy, że tak bardzo cię pokochamy i że tak ciężko nam będzie, kiedy zostaniesz adoptowana tak naprawdę. Pos... nawet nie wiesz, co byśmy zrobili, żebyś z nami została. Wczoraj zadzwonili z domu komunalnego i powiedzieli, że ktoś cię adoptował. -przełknęłam ślinę. -To bardzo zabolało. Kiedy pomyślę, że do wczoraj mogliśmy cię adoptować... -ucichłam. Po moim policzku spłynęła łza. Spojrzałam w jej szkliste oczka, które teraz były równie mokre co moje.
-Ja też nie chcę wyjeżdżać. -załkała.
Wyciągnęłam do niej ręce, a ona się podniosła i mocno do mnie przytuliła. Pocałowałam ją w czoło.
-Ciii... Wszystko się ułoży. Jutro mamy się spotkać z tymi... ludźmi. Będziesz miała okazje ich poznać. -szepnęłam. Znowu załkała, a potem wybuchła głośnym płaczem.
Łzy zaczęły obficiej kapać po mojej brodzie na jej głowę. Usłyszałam ciche pukanie a do pokoju wszedł Peeta.
Widząc nas przytulone do siebie i całe zapłakane, siada na łóżku obok mnie i Pos i obejmuje nas czule. Wiem, że oboje ją kochamy.
Nagle uświadamiam sobie... że przez cały ten czas... zastępowaliśmy jej rodziców. Przez te cztery miesiące naprawdę byliśmy jej rodzicami. To my kładliśmy ją wieczorem spać, śpiewając jej ulubione kołysanki. To my uczciliśmy jej koniec szkoły. To z nami jadła posiłki. To my chodziliśmy po nią do szkoły... To do nas przychodziła, jak pokłóciła się z Lake. To my ją pocieszaliśmy i przytulaliśmy, powtarzając, że jesteśmy przy niej. To my uspokajaliśmy ją w nocy, kiedy śniła jej się martwa matka... A w tej chwili czuje się jakbym miała oddać komuś innemu moje własne dziecko.
-Kochamy cię, Posy. -szepczę w jej włosy. -Tak bardzo cię kochamy. -Peeta pocałował ją w skroń.
-To prawda. Na prawdę cię kochamy. I pamiętaj, że w razie kłopotów... zawsze, ale to zawsze możesz na nas liczyć. Nie ważne w jakiej sytuacji. Zawsze. -zaniosłam się histerycznym szlochem.
Czy za parę dni naprawdę ma jej zabraknąć? Nie, nie, nie. Nie chcę w to wierzyć! Chcę myśleć, że za miesiąc pójdziemy razem z nią za rękę do szkoły, a potem wieczorem zjemy razem kolacje i pomożemy jej w odrabianiu lekcji. Obiecaliśmy jej też, że od początku drugiej klasy będzie mogła nocować u Lake i na odwrót... Chyba nie od nas będzie to teraz zależeć.
Siedzieliśmy tak długo... Ciesząc się swoją obecnością. Płacząc nad tym, co dopiero się stanie i starając się nie myśleć o tym, że za parę dni już nie będziemy mogli tak razem przesiadywać.
***
Siedzę na sterylnej podłodze w pustym pomieszczeniu bez drzwi i okien. Zszokowana przykładam dłonie do jednej ze ścian, chcąc sprawdzić, czy jest prawdziwa. Zimny mur. Słyszę szelest. Obracam się i widzę Prim. Moja siostra stoi nieruchomo i bez życia. Ma pusty wzrok. Jej śnieżno-blada skóra przyprawia o ciarki. Powoli podchodzę do niej. Wyciągam rękę, aby jej dotknąć, ale tam gdzie moja skóra styka się z jej ciałem... zaczyna się kruszyć. Popiół... sypie się najpierw z jej palców... później przedramię... ramię, obojczyk. Wszystko w tak zawrotnym tempie, że nie zdążam cofnąć się o krok,a a z mojej siostry zostały już tylko nogi. Moja skóra zaczyna swędzieć z chwilą, kiedy całe jej ciało zamienia się w kupkę popiołu. Odwracam wzrok, a tam gdzie patrzę, pojawiają się trzy osoby. Finnik, Rue i tatę. Tata podobnie jak Prim rozsypuje się w pył. Rue leży na ziemi z oszczepem w brzuchu a Finnick rozszarpywany jest przez zmiechy. Rzucam się na przód, aby chociaż jemu pomóc, ale Finnik w ostatniej sekundzie swojego życia... patrzy na mnie... oczami Willa. Mimowolnie się cofnęłam, kiedy jego oczy stały się puste.
-Katniss... -zapłakany głos Pos sprawia, że ciarki przechodzą mnie po plecach.
Odwracam się i widzę, jak przecierając oczy, jest prowadzona przez dwie zamazane postacie.
-Katniss... -powtarza. -Ja nie chcę... -płacze.
Czuje supeł w brzuchu. Kiedy uświadamiam sobie... że teraz i ją stracę. Kolejną osobę... którą kocham.