40. Plama

Szczęście to zbyt nikłe pojęcie na to, co w tej chwili czujemy. Radość, euforia, ulga. Zarzucam Peecie ręce na szyję a on lekko mnie unosi nad ziemie i kręci się ze mną w objęciach. Kiedy ponownie stawia mnie na nogi, wpijam moje usta w jego z taką siłą, jakbym chciała mu je zmiażdżyć. Odsuwam się, a na jego twarzy wykwita najpiękniejszy z jego uśmiechów. Odwdzięczam mu się tym samym. Słyszymy krzyk. Odwracam głowę i widzę Johanne i Haymicha z butelkami alkoholu w rękach. Oblewają się nawzajem trunkiem i krzyczą. Co za wstyd. Mnie jednak wcale nie obchodzi to, co inni o nas myślą. Jesteśmy prawie rodziną. Dla mnie rodzina jest ważniejsza od reputacji. Johanna przebiega obok mnie starając się uciec od Haymicha próbującego oblać ją winem, kiedy Haymich się potyka i cała zawartość kieliszka ląduje na mojej sukience. Śmieje się, ale nie jest to zbyt miłe uczucie, gdyż nie dość, że alkohol pozostawił paskudnie wyglądającą plamę, to jeszcze przesiąkł przez materiał. Cała skóra mi się lepi. Haymich już chyba bardziej pijany być nie może a Johanna przed chwilą była trzeźwa.
- Boże, Haymich! Jak można być tak pijanym? Super.- śmieje się Johanna i niebezpiecznie się kiwa. Haymich bełkocze coś, co chyba miało być przeprosinami i wraca do gonienia Johanny.
- Dzieci.- mówi Peeta. Śmieje się.
-Bez takich świat byłby nudny.- Peeta się śmieje i nagradza mnie widokiem białych zębów. Całuje mnie w czoło.
- Chcesz w ogóle tu jeszcze być?- szepcze Peeta. Kręcę głową.
- Kochanie, mam dosyć tego miejsca na całe życie.
- W takim razie wracajmy.
***
Jest ósma, kiedy wracamy do naszego pokoju. Rzucam się na kanapę i wyciągam ręce i nogi. Peeta siada obok mnie i zakłada mi kosmyk włosów za ucho.
- Kotku, może masz ochotę się przebrać?- pyta. Na wspomnienie Haymicha i Johanny oboje wybuchamy głośnym śmiechem. Staramy się go opanować, ale bezskutecznie.
- Tak, chętnie.- mówię i chichocząc, idę pod prysznic. Odkręcam kran i zsuwam brudne ubranie. Plama już pewnie nie zejdzie. Rzucam sukienkę gdzieś w bok i ściągam bieliznę. Wchodzę pod strumień wody i pozbywam się z ciała resztek alkoholu. Kiedy wychodzę, owijam ciało szlafrokiem i przeglądam się w wielkim jak ściana lustrze. Stres ostatnich dni sprawił, że po zmyciu makijażu widać moje olbrzymie wory pod oczami. Nie czuje się jednak zmęczona. Jestem wręcz pełna energii. Ubieram się w wygodne ubrania. Postanawiam wykorzystać okazję i zadzwonić do Delly. Biorę telefon leżący na szafce obok mnie. Wykręcam numer i przechodzę do sypialni. Siadam na łóżku i wsłuchuje się w sygnał.
- Halo?
- Cześć Delly. Tu Katniss.
- Katniss jak wspaniale, że dzwonisz. Z małą nie ma absolutnie żadnych problemów. Jest jak mały aniołek.- słyszę w jej głosie szeroki uśmiech. Potem słyszę szept.
- Mogę porozmawiać z Katniss?- Delly reaguje od razu.
- Oh, przepraszam, Posy. Obudziłam cię?- nie słyszę jej odpowiedzi.- Dam ci teraz Posy. Chce z tobą porozmawiać.
- Jasne.- mówię a do pokoju wchodzi Peeta.
- Z kim rozmawiasz?- pyta bezgłośnie.
- Delly i Posy.- szepczę w odpowiedzi. Kiwa głową i się uśmiecha.
- Cześć, Katniss.- Peeta idzie do łazienki.
- Hej, Posy. I co u ciebie? Wszystko w porządku? Jesteś grzeczna?- pytam z uśmiechem.
- Tak. Delly jest naprawdę miła. Powiedziała mi przed chwilą, że nie będziecie musieli, jechać na długo, tam gdzie jesteście. Kiedy wracacie?- mówi z entuzjazmem swoim wysokim głosikiem.
- Jeszcze nie wiem, ale najprawdopodobniej jutro wieczorem będziemy w dwunastce.- Posy się śmieje.- A jak w szkole?
- Super. Szkoda, że na razie mamy tak mało fajnych lekcji.
- A jakie lubisz?- pytam, choć dobrze to wiem. Mała bez przerwy o tym trajkocze, jak niefajna jest nauczycielka historii Panem.
- Lubię gimnastykę, przyrodę i przerwy.- mówi. Miałam podobnie jak ona, kiedy byłam w jej wieku. Pamiętam, jak na każdą lekcje przyrody wychodziliśmy na dwór, a moja nauczycielka dziwiła się, że znam więcej mijanych przez nas roślin niż ona sama. Szliśmy w parach, trzymając się za ręce. Nasza pani ustawiła nas tak, jak ona sobie tego zażyczyła. Mnie przypadł Nico. Nie pamiętam już jego wyglądu poza krótkimi blond włosami. Peeta szedł z jakąś inną dziewczynką przede mną i pamiętam, jak odwracał głowę i przyglądał się naszym splecionym palcom. Z zazdrością. Byliśmy tylko dziećmi, ale to i tak bardzo mi schlebiało. Nigdy nie byliśmy sobie bliscy, ale takie drobne gesty jak otarcie się o mnie idąc do tablicy albo spojrzenie w moją stronę w stołówce bardzo mi się podobały. Aż do śmierci taty. Potem zaczęłam je ignorować. Posy nie lubi siedzieć w miejscu, dlatego taki przedmioty jak matematyka czy czytanie, ją nudzą. Z czasem przybędzie jednak więcej i tych nudnych i tych ciekawych lekcji. Śmieje się.
- Ja też lubiłam przyrodę.- mówię.
- Mamy bardzo miłą nauczycielkę.- zauważa. Śmieje się.
- Dobrze, Posy. Jest już u was trochę późno. Idziesz jutro do szkoły. Lepiej się połóż.- odpowiada mi ziewnięciem.
- Dobranoc, Katniss.
- Dobranoc.- słyszę szmery, kiedy Posy podaje telefon Delly.
- I jak tam u was?- słyszę dźwięk zamykanych drzwi.- Dobrze się bawicie?- marszczę brwi.
- A czemu?
- Włącz telewizor na trójkę.- przechodzę do salonu i wykonuje polecenie.
- NA ŻYWO?- Delly nie odpowiada. Na ekranie widać Haymicha i Johannę lejących alkohol z resztą gości. Może nie obchodzi mnie moja reputacja, ale nie wiedziałam, że całe zajście jest filmowane. Byłam pewna, że chodziło tylko o przemówienie prezydent.
- Jedno minutowe opóźnienie.
- Musimy po nich jechać. Boże co oni wyprawiają?- Delly się śmieje.
- Ominęło cię najlepsze. Lepiej się pospieszcie.- gapię się w telewizor, a kiedy Johanna zaczyna zdejmować bluzkę...
- Pa, Delly. Peeta! Ubieraj się!- wciskam czerwoną słuchawkę na komórce.
- Dlaczego? Co się stało?- krzyczy z łazienki. Bez pukania wchodzę do środka. Stoi całkiem nagi i ociera się ręcznikiem.
- Haymich i Johanna.- chłopak wygląda na zdezorientowanego. Chwytam go za dłoń i prowadzę go do salonu. Przez chwilę widzę, jak otrząsa się z szoku, po czym idzie do sypialni. Nie mija minuta a staję przede mną ubrany.
***
Docieramy do pałacu. Nikt nie zatrzymuje nas, kiedy idziemy do środka. W sali panuje kompletny chaos. Widzę Haymicha i parę innych osób, ale po Johannie nie widzę ani śladu. Przemierzam całą salę. Nie ma jej. Może zorientowała się, jaka jest pijana i poszła do hotelu? Nie wiem. Pomagam Peecie zawlec naszego mentora do wynajętej taksówki. Kiedy dojeżdżamy na miejsce, wpychamy go do jego apartamentu i idziemy do siebie.