68. "Źle cię oceniłem"

Budzi mnie odgłos upuszczanego przedmiotu. W panice rozglądam się po sali i zauważam Johannę zbierającą łyżki z podłogi. Dziewczyna klnie pod nosem. Zaglądam za okno. Niewątpliwie jest już ranek. Jak długo spałem? Dlaczego nic mi się nie śniło?
-Johanna? Gdzie Haymich? -pytam zaspany. Mimo iż spałem długo, to jeszcze nie jestem w pełni usatysfakcjonowany. Chcę spać...
-Przepraszam, Peeta. Haymicha właśnie wysłałam do domu. Śpij dalej. -nalega. Przecieram oczy. Johanna znowu klnie. -nie przyniosłam zupy! -martwi się. I już jej nie ma. Kręcę głową. Od dwóch tygodni karmią mnie płynami, bo nie mogę przełknąć nic innego. Będę musiał się im wszystkim odwdzięczyć. Wstaję i podchodzę do łóżka Katniss. Zdumiewam się.
Jej twarz niewątpliwie nabrała koloru. Wygląda zdrowiej i silniej. To chyba bardzo dobry znak.
Wyciągam dłoń i głaszcze ją po odrobinę cieplejszym policzku. Uśmiecham się odruchowo i widzę... jak jej kącik ust delikatnie drga.
Rozchylam oczy. Budzi się? Błagam, powiedzcie, że tak...
Tak się jednak nie dzieje. Zero. Nie porusza się, nie mruga, ani nic.
Opadam zrezygnowany na moje krzesło. Znowu narobiłem sobie głupiej nadziei. Biorę ją za rękę. Na prawdę jest dużo cieplejsza. Mimo to szczelniej otulam jej lekko szarawe ciało.
Johanna wraca po nie całej minucie i podaje mi kolejny termos. Wręcza mi go, a ja się odzywam cicho.
-Johanna, wesz, że ty i Annie nie musicie tak się mną zajmować? -pytam z uniesionymi brwiami.
-Ty chyba sobie żartujesz... -prycha. -Peeta... siedzisz tutaj, i starasz się miarowo oddychać, kiedy Katniss leży nieprzytomna. -mówi. Tężeje. Napinam mięśnie, ale po chwili czuje jak wypływa ze mnie powietrze. -Peeta, Annie w ten sposób chcę ci podziękować, że ją w ten sposób wyręczasz. Annie nie byłaby w stanie siedzieć tutaj tak długo, jak ty. Zauważyłeś, że rzadko tu bywa? To dlatego, że wszystko co jest tutaj kojarzy jej się z Kapitolem i torturami. Jest załamana, że nie jest w stanie cię chociaż przez chwilę wyręczyć. Dręczą ją wyrzuty sumienia. -wyjaśnia. Zastanawiam się nad odpowiedzią.
-Annie nie powinna mieć jakich kol wiek wyrzutów sumienia. Katniss na pewno nie chciałaby , żeby siedziała tu bez przerwy jak...
-Jak ty? Hmmm... Coś mi się wydaje, że masz racje, ale Annie twierdzi inaczej. Tak czy inaczej, lepiej przyjmij jej pomoc z czystej grzeczności. -zauważa. Spuszczam wzrok. -A tak z innej beczki, to o czym tak intensywnie rozmyślasz? -pyta zaciekawiona. -Bo chyba nie o tym, że Annie się przemęcza, a w każdym razie nie przez cały czas. -mówi. Kręce głową.
-O wszystkim.
-Czyli? -Drąży. -Peeta, czasem dobrze jest się komuś zwierzyć. Może wtedy poczujesz się lepiej. Nie masz czuć, że jesteś sam, bonie jesteś. -mówi. -Powinieneś się zwierzyć i przełożyć część ciężaru na bary kogoś innego. -Przysiada na łóżku Katniss i tak samo, jak wcześniej Effie, dotyka jej palców. Krzywi się, ale przyciąga jej dłoń do ust i delikatnie całuje. Zastanawiam się co miał oznaczać ten gest. Wiem, że Johanna jest w pełni jej oddana. Stoimy we trójkę po tej samej stronie muru. A w każdym razie jesteśmy gotowi na wszystko byle by jej pomóc, a przy okazji pomóc sobie na wzajem.
Jesteśmy tylko ludźmi. Istotami z bardzo rozwiniętym zmysłem samozniszczenia. Jakie starania miałyby sens, jeśli nie wszyscy wezmą się za siebie? Johanna wydaje się poważna i wydaje mi się, że faktycznie chcę pomóc.
-Zadzwoń, kiedy kogoś takiego znajdziesz. -mówię kąśliwie.
-Ha. Ha. Ha. Jak zawsze zabawny. -komentuje. -Przyznaj się. Miewasz wspomnienia z osaczenia? Co ci leży na sercu?
Przez chwilę zastanawiam się nad odpowiedzią, ale w końcu przemawiam.
-Wszystko się wali. Jeśli chodzi o wspomnienia, to nie. Nie miałem żadnego od ponad pięciu miesięcy. Dostałem list z Kapitolu. Za parę dni muszę wybrać się na czterodniowe badania do szpitala imienia Chrisa Jeffersona.
-Tego co stoi obok ruin ośrodka? -docieka.
-Tak. Właśnie tam. Jeśli chodzi o Katniss... cóż, chyba ty, jak nikt rozumiesz co to znaczy nie mieć nikogo. Sama tak miałaś kiedyś. Mówię 'miałaś', bo teraz masz nas. Mi to jednak nie wystarczy. Katniss to moje ostatnie światło. Moja namiastka radości, której tak dookoła mało. Ona, to dla mnie wszystko. Każde bicie mego serca, jest przeznaczone dla mniej od ponad trzynastu lat. Bez niej, jestem wrakiem człowieka. Zapewniam cię, że jeśli umrze to zrobię wszystko aby do niej dołączyć. Jest moim wszystkim. Reszta mojej rodziny nie żyje.
-A twój brat?
-Nawet o niego nie pytaj. Zmienił nazwisko żeby nie być ze mną w jaki kol wiek sposób powiązanym. Sam mi powiedział, że nie chce mieć ze mną nic do czynienia. Z resztą... nawet gdyby było inaczej, a Katniss by umarła, to nie byłbym w stanie żyć. Albo zszedł bym na atak serca, albo sam bym się wykończył. Przecież to takie proste. Nie mów tego nikomu, ale juz kiedyś zastanawiałem się nad odebraniem sobie życia. Było to wtedy, kiedy Katniss chciała ryzykować życie, aby uratować mnie na naszych pierwszych igrzyskach. Wtedy zdarzyło się to przynajmniej po raz pierwszy. -wzdycham. -Tak na prawdę to chcę teraz wielu rzeczy. Chcę, żeby przeżyła. Chcę żeby się obudziła. Te dwie rzeczy wydają się takie... ogromne. Jakbym nie miał prawa chcieć czegokolwiek więcej. Ale chcę. -uśmiecham się półgembkiem -marzę o tym aby spędzić z nią wieczność i jeszcze trochę. Marze o tym aby za jakiś czas zobaczyć ją w białej, długiej sukni przy moim boku i z obrączką na palcu. Jako moja żona. Marze też żeby kiedyś zobaczyć jej twarz w naszych dzieciach i chcę też żyć na tyle długo , aby móc rozpieszczać nasze wnuki. Te marzenia są teraz zależne od tych pierwszych dwóch. Więc albo będę szczęśliwy, mogąc spełnić przynajmniej dwa, albo umrę. Ona znaczy dla mnie więcej niż ci się wydaje. -chwytam dłoń mojej ukochanej. -Jeśli tego sobie zażyczy, usunę się z jej drogi. Zniknę z jej życia. Do tego czasu, będę walczył. Ze wszystkimi przeszkodami i wiem, że dopnę swego. Przeżyliśmy wiele, ale to właśnie Katniss zasługuje na szczęśliwe życie. Pełne miłości. Oddałem się jej cały. Moje serce należy do niej i ma prawo zrobić z nim co będzie uważała za słuszne. Wiem jednak, że się obudzi. Wiem, że do mnie wróci. To dziwne, ale to taka głęboka pewność. Zostanę przy niej, już zawsze.
Kończę.
Johanna chyba nie może wydusić z siebie słowa. Widzę łzę na jej policzku. Dziewczyna wstaje i pochyla się nad twarzą Katniss tak, że ich twarze dzielą centymetry i szepczę bardzo, bardzo powoli do jej twarzy.
-Posłuchaj mnie uważnie, ciemna maso. Zawsze ci zazdrościłam szczęścia, ale nie sądziłam, że masz go aż tyle. Walcz... Katniss, walcz. Walcz, dla niego, słyszysz? Czekamy na ciebie. Dawaj, wracaj do nas, mała. Kocham cię. Rozumiesz? Kocham cię, bo jesteś najwspanialszą przyjaciółką pod słońcem. Czekamy na ciebie, kosogłosie. -mówi i całuje ją w policzek. Nie wiem co miał oznaczać ten gest, ale niewątpliwie jej słowa mnie wzruszyły.
Johanna cofa się i kładzie mi rękę na ramieniu.
-Kiedy wrócę masz spać. Czy to jasne? Pójdę tylko zmyć to czarne paskudztwo z twarzy. -mówi i idzie w kierunku drzwi.
-Johanna... -zatrzymuje ją. -Nie powiesz mi "Tylko nikomu o tym nie mów"?
-Jak chcesz, to rozpowiedz to w całym Panem. -mówi z uśmiechem. Patrzę jej w oczy i wyznaje.
-Źle cię oceniłem. Przepraszam. -Johanna spuszcza wzrok.
-Nie jesteś pierwszy. -mówi i wychodzi.
Zszokowany patrze na Katniss i znowu czuje tamtą pewność
- Wiem, że do mnie wrócisz, kotku. Kocham cię. -szepczę. Cały czas trzymając jej rękę, czuje jak opada mi głowa, ale zanim zasypiam zdążam jeszcze wypowiedzieć w myślach...
Obudź się...
Proszę...
Ale tym razem nie czuje się już taki pusty.