95. Sen więźnia

Patrzę, jak dwie sylwetki oddalają się i w końcu znikają po skręceniu w uliczkę prowadzącą do złożyska. Stoję, niczym słup soli i patrzę w punkt oddalony ode mnie o sto pięćdziesiąt metrów. Z transu wyrywa mnie dźwięk kół szorujących po mokrym żużlu i widok Roryego zmierzającego ku bramie wioski na widowiskowo prezentującym się rowerze. Marszczę czoło zastanawiając się nad celem jego odwiedzin… i wale się otwartą dłonią w czoło. Przez chwilę rozwodzę się nad swoją sklerozą i poczuciem winy, ale kiedy Rory zeskakuję z roweru i podbiega do mnie w podskokach – znikam w domu. Szybkimi ruchami wymuskuję siedem złotych monet z płaszcza i wracam.
- Rory… Strasznie cię przepraszam. – niemal jęczę z żalu do siebie samego. – Wyrobiłem się szybciej i tak szczerze, to kompletnie zapomniałem. – Chłopak wzrusza ramionami.
- Nie ma sprawy. Zdarza się. Z resztą gdyby nie ty, to w ogóle nie miałbym jak oszczędzać na liceum. – uśmiecha się z wdzięcznością, kiedy wręczam mu pieniądze. Przygląda się uważnie monetom i stwierdza: - Dałeś mi o dwa dolary za dużo. – Macham dłonią, odpędzając jego rękę.
- To za moją sklerozę. – Rory się śmieje.
- Na moje, to możesz zapominać mi zapłacić częściej. – śmieje się i chowa pieniądze do kieszeni. – Co mamy jutro? – pyta. Cofam się do domu i z pankowego etui wyciągam tablet wielkości dłoni dorosłego człowieka. To urządzenie ma mi „pomóc” jak to ujął burmistrz. Z niechęcią przyznaję mu rację. Nieźle ułatwia sporo zadań. Przesuwam palcem po ekranie, a przed moimi oczami pojawia się tablica z cyframi. Wstukuję kod, a urządzenie się odblokowuję. Szybko sprawdzam zamówienia z dwunastki.
- Hm… Jutro jest wtorek, więc musisz tylko podjechać do Joinie Webber, Carwell Jonkens, Ryana Edwarda i Ripper.
- Tylko tyle? To mi zajmie może z godzinę. Webber i Edward mieszkają w miasteczku, Ripper na złożysku i Tylko do Jonkensa muszę pojechać aż do wschodniego wejścia kopalni. Daj mi coś więcej. Chcę zasłużyć na moje wynagrodzenie. – skarży się. Chichoczę.
- I tak jesteś najlepszym dostawcą pieczywa w dystrykcie. – mierzwie mu włosy. Rory wywraca oczami. Szybko się żegnamy po czym wskakuję na rower i odjeżdża. Odwracam się z zamiarem ponownego zniknięcia za drzwiami, ale zatrzymuje mnie głos.
-Peeta... – Rory przystanął i wpatruje się we mnie lekko przygaszony. Unoszę brwi w pytającym geście. – Widziałem Katniss i Johannę. Wszystko z nią w porządku?
- Z Katniss? – pytam niczym głupi. Przecież wiem o co chodzi.
- Nie... – mamroczę. – Chodziło mi o Johannę. – opieram się plecami o drzwi z rękami w kieszeniach.
- Nie mam... – przerywa mi dzwonek wiadomości tekstowej. Szybko przebiegam po telefonie. Wiadomość od Katniss.
Nie czekaj na mnie z obiadem.
No jasne... A jakże by inaczej?
„Raz... Dwa.
Trzy... Cztery.
Pięć...
Wstrzykiwać.
Raz... Dwa.
Trzy... Cztery.
Pięć...
Wstrzykiwać. „
Potwornie chrapiący głos wydaje mrożące krew w żyłach polecenia. Słyszę własny urywany oddech i czuję obręcze wokół ramion i kostek. Żelazo. Nie zerwę ich. Uwięziony w więzach swojego umysłu, walczę z przerażającą rzeczywistością. Czuję własny gniew i ból. Czuję nienawiść i żądze zemsty. Wbijam nadgarstki w kajdany i staram się walczyć z przerażeniem. Walczyć z samym sobą i okrucieństwem świata na który sprowadziła mnie nie żyjąca matka. Wiem, że to sen. To musi mi się śnić! Nie wiedziałem, że moja matka nie żyję. To sen!
Kiedy jednak kolejna igła boleśnie wbija mi się w mocno krwawiący kark – nie jestem już w stanie tego sobie wmawiać. Jest tylko gorzej. Pochłania mnie ciemność i bijąca groza. Kolejna seria śmierci i ból. Już tylko to widzę. Własne cierpienie i coś, czego nigdy się nie pozbędę.
Wspomnienia.
Budzę się od uderzenia. Rozglądam się odrętwiały ze strachu dookoła mnie i ze zdziwieniem odkrywam, że leżę na podłodze dość daleko, ale obok sofy i z trzaskającym płomieniem metr ode mnie w kominku. Moja głowa opada bezwładnie i zdaje się jedynie na okropnie palący żar ognia i zbyt rzeczywistym bólem w piersi.